ฝึกงานเสร็จแล้ว

สี่เดือนผ่านไป...อันที่จริงมันก็ไวอยู่เหมือนกันนะ มาโซล...เริ่มห่างหายไปจากวงการเจร็อค คอสเพลย์ และเพื่อนๆเอ็กทีน มาตั้งแต่เกือบสองปีก่อนแล้ว "ห่างหาย" ไม่ได้หายความว่า "ขาดหาย" จนมาอยู่ในจุดที่แทบจะเรียกได้ว่า "เงียบเหงา"

แต่ก็คงต้องปล่อยมันไป ทุกอย่างที่ผ่านเข้ามาในชีวิต มีความหมายเสมอ ยังคงคิดถึงใครบางคนที่เคยคบกันมายาวนาน...แต่พอได้เจอกันเพียงครั้งสองครั้ง มันกลับรู้สึกว่า...สิ่งที่ผ่านมาทั้งหมดเป็นเรื่องลวงตา ถึงอย่างนั้นก็มีความหมาย และตอนนี้ถึงจะมีเพื่อนใหม่ แต่ก็ไม่แน่ใจถึงความยาวนาน

คาดหวังอะไรไม่ได้อีกแล้ว... จนถึงตอนนี้ อีกไม่นานก็จะจบการศึกษาปริญญาตรีที่รั้วมหาวิทยาลัยแม่ฟ้าหลวงแล้ว สี่เดือนกับการฝึกงาน เทียบไม่ได้เลยกับสี่ปีที่ได้อยู่ในมหาวิทยาลัยแห่งนั้น ไม่ใช่เพราะความบ้านนอกเท่าที่คนสิ้นคิดจะคิดได้ และไม่ใช่เพราะไร้ซึ่งความพยายาม แต่มันเป็นเพราะเราพอจะรู้หนทางไหนที่เป็นคำตอบของคำว่า "ความสุข" เราก็ทำ ไม่ใช่ให้ได้คิดว่านานไปเดี๋ยวก็ชิน เพราะไม่ได้อยากอยู่อย่างมีความสุขแบบชินชา

เพราะยังคงมีทางเลือก และทางเลือกก็ต้องแลกด้วยความพยายามอยู่ดี

พอสิ้นสุดการฝึกงานต่อจากนี้แล้ว แม้จะวางแผนอนาคตไว้เท่าไหร่ แต่ก็ยังไม่แน่ใจว่าจะทำได้ไหม หรือได้ทำเมื่อไหร่ และโอกาสจะมีไหม เพราะทุกอย่างมันไม่ได้เป็นไปอย่างที่เราคิดเสมอไป ทุกอย่างก็คงต้องพึ่งความพยายาม ที่บางครั้งอาจจะยากที่จะสำเร็จ แต่ก็น่าลอง

ทั้งที่อะไรบางอย่างกำลังจะจบ แต่รู้สึกมันก็เป็นจุดเริ่มต้นของอีกสิ่งหนึ่งเหมือนกัน กำลังก้าวข้ามผ่านอะไรบางอย่างมา และเป็นเส้นทางที่ต้องก้าวขึ้นไปอีกขั้นนึง เหมือนจะยาก แต่ก็ต้องทำ คนเราจะหยุดนิ่งไม่ได้ และชีวิตคือการเดินทาง

พอได้กลับบ้านแล้วก็ต้องกลับเชียงรายที่แสนคิดถึงอีกครั้ง ไปเจอเพื่อนๆมากมาย เจอคนที่เคยรักแม้ตอนนี้จะยังคบกัน และนั่นก็เป็นอีกหนึ่งความกล้าที่เราต้องทำคือการบอกเลิก เพราะสัญญาไม่อาจเป็นจริงได้ เราคงไม่หวังให้มันเกิดขึ้นเป็นครั้งที่สอง และหลายๆครั้งที่แสดงถึงความคิดที่สวนทางกัน ถ้าถาม "จะให้โอกาสไม่ได้เลยเหรอ" ก็อาจจะบอกได้ว่า โอกาสไม่ได้มีสำหรับทุกคนเสมอไป...และเราก็พลาดมันมาหลายครั้งแล้ว ถึงจะเป็นความคิดที่เห็นแก่ตัว แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นก็เพื่ออนาคตของใครของมันที่ไม่เหมือนกัน

พล่ามยาวอีกแล้ว อันที่จริงคงยาวกว่านี้ แต่แค่นี้บล็อกก็เงียบเหงาพอแล้ว

เคยคิดว่าทำบล็อกก็เพื่อตัวเอง พร่ำพรรณาในสิ่งอยากพร่ำ เก็บไว้เป็นอนุสรณ์ของตัวเอง แต่นั่นก็เหมือนจะผิดประเด็นของการเขียนบล็อก...มันไร้สาระเกินไป ที่ดูเหมือนจะไม่ได้สนใจอะไร แต่บางครั้งก็รู้สึกใจหายเหมือนกันที่ไม่ใครเหลียวแล (แบบเปิดเผย) แต่ไม่รู้เป็นเพราะอะไร เวลาที่ผ่านไป มันไม่ได้ช่วยรักษาความสัมพันธ์ใดๆไว้ได้เลย

เราไม่เชื่อว่า "ระยะเวลาที่คบกันมานาน จะช่วยเสริมสร้างความผูกพันให้แข็งแรง" ไม่เชื่อเลย...ไม่มีคำอธิบาย แต่ไม่เชื่อจริงๆ แม้จะมีเพื่อนที่คบกันมายาวนานก็ตาม และแม้จะยังรักกับเพื่อนคนนั้นอยู่ แต่ก็ไม่เชื่อ ไม่เชื่อจริงๆ...มันใช้ไม่ได้เลย