GLAY!

เพิ่งมีโอกาสได้ดู "expo 2004" เมื่อไม่นานมานี้ T^T กว่าจะได้ดูนะ ซื้อแผ่นมาก็เกือบปีละ แบบว่าไม่มีเครื่องเปิดอ่ะ นี่ไปเปิดเอากับโน้ตบุคของเพื่อนเอา อา ..... สุด ๆ ไปเลยล่ะ

จิโร่ น่ารักโคต ๆ ๆ ๆ เลยว้อยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย แบบว่า ดูคนเดียวอ่ะ เพื่อน ๆ ไม่มีใครบ้า ไม่มีอารมณ์ร่วมเลยไม่ดูกันซักคน ไอ้เราก็นั่งเพ้อ นั่งฝันดูคนเดียว แบบว่า เทรุนี่สุด ๆไปเลยอ่ะ เทรุร้องไห้อ่ะ เห็นแล้วอยากร้องตาม แต่ก็กลัวเพื่อนจะหาว่าบ้า เลย ดูทำเป็นดูแบบจดจ่อ มันสุดๆ เลยจริง ๆ นะ บอกไม่ถูกเลย

ดูไป ก็คิดไป...กว่าเขาจะมีวันนี้ได้ มันต้องใช้เวลานานเท่าไหร่นะ มันต้องผ่านอะไรมาบ้างนะ กว่าจะได้มายืนอยู่บนเวที ที่ใหญ่โต มองไปเห็นผู้คนที่กำลังจดจ้องมองตัวเองอยู่เป็นแสนๆ มันรู้สึกภาคภูมิใจอย่างบอกไม่ถูกนะ...เกลย์ทำได้ พวกเขาทำได้...แต่กว่าจะได้ มันก็คงไม่ง่าย ไม่ใช่ทุกคนที่ทำได้ นึกทึ่ง และ ปลื้มในตัวเกลย์มาก นับถือ และเคารพยิ่ง

ความรู้สึกรักเกลย์มันยังคงอยู่และไม่หายไปไหน มันยังเหมือนเดิม แต่ที่เดี๋ยวนี้ไม่ค่อยได้พูดถึง อาจเป็นเพราะอะไรหลายๆ อย่าง ทำให้เราละเลย ความฝันสูงสุดก็ยังคงอยู่

ขอให้ได้ไปดูคอนเสิร์ตเกลย์ ไม่รู้ว่าจะได้ทำทันรึเปล่า เวลาก็ผ่านไปทุกทีๆ จนเราเองก็ตามไม่ทัน อะไรมันก็ต้องเปลี่ยนแปลง เราจะรับได้มั้ย กับการเปลี่ยนแปลงที่มันต้องเกิด แต่มันยังมาไม่ถึง ไม่รู้ว่าจะได้ทำความฝันทันมั้ย? ยังรักพวกคุณอยู่เสมอนะ จะติดตามคุณตลอดไป

posted by maso-ul at 18 Sep 2005 21:40
Credit: http://blog.livedoor.jp/tomiio15/archives/1013811676.html